سلام دوست من .وقتي از اشو بگوئي.ديگر جائي براي نظر گذاشتن نمي ماند.همه كلمات مي توانستند وسيله اي شوند كه ما از ظلمت وهم بيرون بيائيم،از تاريكي باور و عادت سفر كنيم.اما ما در كلمات مانديم.منزل كرديم.محو معاني شديم.و زندگي از لاي انگشتانمان چكيد.بايد فريب كلمات را نخوريم.تمامي اختلافات زندگي در ميان آدم ها به واسطه معاني خاصي هست كه هر كس از كلمات استخراج مي كند.به ظاهر يك زبان واحد براي گفتگو داريم اما در درون هر كس معيار هاي خاص خود را دارد.همه سعادت را مي جوئيم.همه عشق را،آگاهي را مي خواهيم .اما در عمل جهنم مي سازيم.بايد بي كلام زيستن را تمرين كنيم.بايد تنهائي و سكوت را تمرين كنيم.