عجيب است كه مي خواهم حرف بزنم.اما چيزي نمي توانم.بگويم.يا حرفها با زبانم لج كرده اند و يا خسته اند از اين همه حرافي.گاهي همه حرفها را بيهوده مي دانم.نيازها آنقدر پيچيده نيستند.و اينكه چرا انسان در سخن نيز دچار افراط و تفريط است.از حوصله اين نظر خواهي خارج.اما زيباترين و كامل ترين ديدار در سكوت كامل اتفاق مي افتد.تلاقي دو نگاه.و ذوب شدن همه حرفها و نيازها.و آغاز ابديتي كه كلمات به آن راه نمي يابند. همه را مسافر آن ديدار مي دانم.